ബുദ്ധന്‍ ചിരിക്കുന്നു

വിജയന്‍പിള്ള (ബുദ്ധന്‍ ചിരിക്കുന്നു )

-----------------------------------------------------------

ശരണം കിട്ടാത്ത നിലവിളികള്‍

പട്ടുമെത്തയിലുറങ്ങി കിടന്നത്

ദു:ഖത്തിന്‍റെ കാരണം തിരക്കിയിറങ്ങിയ

ബുദ്ധന്‍ കണ്ടതേയില്ല.....

ഇരുളകലും മുന്‍പേ നാടു വിടണമായിരുന്നു

എന്നിട്ടും കിട്ടിയത്രേ ബോധോദയം

എല്ലാ നിലവിളിയും ഒരു ചെറു -

ചിരിയിലൊതുക്കുന്ന അവസ്ഥ.....

ആ ചിരി ശരണമാക്കിയൊരു മതത്തിന്‍റെ-

മഞ്ഞു കൊട്ടാരത്തില്‍ നിങ്ങള്‍.....

ഉത്തരം കിട്ടാത്തൊരു കരച്ചിലിന്‍റെ,

ഉന്തിവരുന്നൊരു വയറിനു ചുറ്റും

ഉയര്‍ന്നുപൊങ്ങിയ നിലവിളികളെ

ഒന്നോടെ വിഷം കൊടുത്തു കൊന്നു -

പെരുവഴിപ്പകലിലെ കത്തുന്ന സൂര്യനെ

ഉച്ചിയിലൊറ്റക്കെടുത്തു നടന്ന ഞാന്‍......

ഞാനിപ്പോള്‍ ഇരുമ്പഴിപ്പുതപ്പില്‍

നിങ്ങള്‍ വിധിക്കുന്ന നിര്‍വാണവും കാത്ത്..

കണ്ണടച്ചിരുന്നാല്‍ ഏതു ബുദ്ധനു-

മൊരുചെറു ചിരി ചിരിക്കാം ....

എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ തുറന്നിരിക്കുന്നു,,

എനിക്കു കൊലച്ചിരിയെ അറിയൂ....

---------------------------------------------------------------

പുനര്‍ജ്ജന്മം

പുനര്‍ജ്ജന്മം

ഉരുകിയൊലിചൊഴിഞ്ഞൊരു

കല്പാന്തതിനപ്പുറം

നീറി ഞാനുണരുമൊരു പൂവായ്

ഉള്ളിലെ കണ്ണീര്‍ ഖനിപ്പിച്ചു

കൂര്‍ത്ത മുള്ളായി ഞാന്‍ കാത്തുവക്കും...

അന്നും നിന്‍റെ കയ്യിലെ ചോരയില്‍

എന്‍റെ കണ്ണീരിനുപ്പുരസം

അന്നും നിന്‍റെ മുടിയിലെ കരും കറുപ്പില്‍

എന്‍റെ മോഹങ്ങള്‍ തന്‍ പുക മണം....

* ഷാലു കലാം *

"കാമുകന്മാരും കവികളും നിദ്രയായ്

"കാമുകന്മാരും കവികളും നിദ്രയായ് 

ശ്യാമവനാന്തരം നിശ്ശബ്ദഗീതമായ്

എന്നുള്ളലിഞ്ഞു , പുറത്തേക്കൊഴുകിയെന്‍

കണ്ണുകള്‍ നീറിയുഴഞ്ഞു , വന്നില്ല നീ 

കൂരിരുട്ടെത്തി , നീ വന്നില്ല. പൂമര -

പ്പൊത്തിലീ രാവുമുറങ്ങി , വന്നില്ല നീ "

അയ്യപ്പപ്പണിക്കര്‍

ഹരി വെള്ളൂര്‍ (നഖക്ഷതങ്ങള്‍ ) 

--------------------

മകനേ നീ തന്ന നഖക്ഷതങ്ങള്‍

അഭിമാനമായിരുന്നാ നാളുകളില്‍.,.

നിന്‍റെ പല്ലിന്‍റെ മൂര്‍ച്ചയാല്‍ നീലിച്ച

എന്‍ മുലഞെട്ടുകളോര്ക്കുന്നു ഞാന്‍,.

കാലത്തിനൊപ്പം നീയും വളര്‍ന്നല്ലോ;

തണ്ടും തടിയുമുള്ളാണൊരുത്തന്‍.,.

പെണ്ണെന്നാല്‍ കാമമെന്നര്‍ത്ഥം കൊടുത്തവന്‍

രതിഗൃഹം തേടുന്ന കാലമിത്.

കാമത്താല്‍ ക്രോധത്താല്‍

കാഴ്ച നശിച്ചവന്‍;

ബന്ധങ്ങളെല്ലാം തട്ടിയെറിഞ്ഞിട്ട്

പുതുപുത്തന്‍ ദേഹങ്ങള്‍ തേടി നടക്കുന്നു.

ഇന്നെന്‍റെ മടിക്കുത്തില്‍ കയറി പിടിച്ചിട്ട്

നീ നഖചിത്രമെഴുതുന്നെന്‍ തൊലിപ്പുറത്ത്.

ഉള്ളില്‍ കിടക്കുന്ന കള്ളിന്‍റെ കാഴ്ചയില്‍

അമ്മയെന്നൊന്നില്ലൊരു പെണ്ണുമാത്രം.

മകനേ, നീ വന്ന വഴി തേടാതിരിക്കുക,

ഓര്‍ക്കുക, ഞാന്‍ നിന്‍റെ അമ്മയാണ്.

ഞരക്കങ്ങള്‍ക്കൊടുവില്‍ ശാന്തമായി;

ഇരുളിനെ പുല്‍കി കിടപ്പുണ്ടാ

ഇഷ്ടിക കെട്ടിന്‍റെയുള്ളിലായി

നഖക്ഷതമേറ്റൊരാ അമ്മ മുഖം.

“കവിത വായിക്കുന്നതിനു മുന്‍പ്

കവി കടലാസ്സിലാണോ മനസ്സിലാണോ

എഴുതിയതെന്നറിയണം

വാക്കെങ്ങനെ 

പരിഭ്രമിക്കുന്ന മണങ്ങളായെന്ന്

വിരലീമ്പുന്ന കുട്ടിയുടെ രുചിയായെന്ന്

ഇലക്കീഴിലടക്കം പറയുന്ന 

ആകാശവും ഭൂമിയുമായെന്ന്

ഞാനിവിടെയുണ്ട് ഞാനിവിടെയുണ്ട് എന്ന്

ഓരോ ഹൃദയവും തൊടുന്ന മരണമായി എന്നറിയണം”

--- ഡി. വിനയചന്ദ്രന്‍