ഒറ്റപ്പെട്ട വാർദ്ധക്യം
................................
രചന: സുജ ശശികുമാർ
....................
പകൽ അന്തി യോളം വേനൽ ചൂടിൽ പണിത വർ.ഞങ്ങൾ അന്തി വൈകിയോരു വേളയിൽ മനസ്സിനെ കുളിർപ്പിക്കും മധുരസം ഒന്നു നാവിൽ വെച്ച നേരം. കണ്ടുഞാൻ ഒറ്റ ക്കു പീടിക തിണ്ണയിൽ ജടാ നരബാധിച്ച ഒരു അവശനെ കണ്ടു ഞാൻ അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ പട്ടിണി തൻ തീഷ്ണ ഭാവങ്ങളും. രക്തം വറ്റിയ മേനികളും കുർത്ത നഖങ്ങളും. നേർത്തഒരു പുഞ്ചിരി തൂകുമാവദനത്തി ൽ. ചെന്നു ഞാൻ അരികത്തു ചേർന്ന് ഇരിക്കെ ഉന്മാദമെങ്കിലും സ്നേഹം വറ്റാത്ത ഒരു മനസ്സിന്റെ ഒരു കോണിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് ഒഴുകി വന്നൊരാ പിതാവിന്റെ സ്നേഹം. എന്മകൻ എന്ന് ഉരുവിട്ട് ബലിഷ്ടമാം കരങ്ങളാൽ ചേർത്തു പിടിച്ചെന്നെ ആലിംഗനം ചെയ്തു നെടുവീർപ്പിട്ടു. ഒരു നിമിഷമെൻ കണ്ണു നിറഞ്ഞുപോയ് തെല്ലെങ്കിലും - അച്ഛനെന്നേ നഷ്ടമായ എനിക്ക് ഒരു അനുഭൂതിയായ് സ്നേഹം എന്തേ അച്ഛ നീവിധം തെരുവിലലയുന്നു. മക്കളുണ്ടായിട്ടുമില്ലാത്തപോലെയീ ജീവിതം കാനനവാസം കണക്കെയല്ലെ. സ്നേഹിക്കുവാനുള്ള മനസ്സുണ്ടായിട്ടും ആളുണ്ടായിട്ടുമീവിധമല്ലേ ജീവിതം കഴിച്ചുകൂടുന്നീവിധമോരോമർത്ത്യരും.
രചന:സുജ ശശികുമാർ
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ